26-05-2021, geschreven zes maanden en zeven dagen na de diagnose ALS.
Dat…
Dat het nog altijd lijkt als de dag van gisteren…
Dat je al meer dan zes maanden niet of nauwelijks werkt…
Dat dat in de 13,5 jaar dat je bij de Reclassering werkt niet eerder is voorgekomen…
Dat je nu ook wel in een uiterst uitzonderlijke situatie zit…
Dat iedereen begrijpt dat je even niks kan met de problemen van een ander…
Dat je nu eindelijk zelf ook accepteert dat het even zo is…
Dat het fijn is om er voor elkaar te kunnen zijn…
Dat je steeds beter beseft wat het woord progressief inhoudt…
Dat alle fases van het rouwproces inmiddels meerdere malen voorbij zijn gekomen…
Dat iedereen graag wil afspreken…
Dat dit soms te veel is en we dit aangeven…
Dat iedereen dit begrijpt…
Dat de rust nu lijkt wedergekeerd…
Dat je je weer kunt focussen op wat belangrijk is in he leven…
Dat Corona het niet gemakkelijk maakt om nieuwe herinneringen te maken…
Dat we die herinneringen niet zoeken in grote maar in kleine geluksmomenten samen…
Dat er nieuwe deuren open gaan…
Dat de initiatieven als paddenstoelen uit de grond schieten…
Dat jij een eigen stichting hebt opgericht…
Dat jij twee evenementen in 2021 neer gaat zetten…
Dat jij de studio in bent gedoken met DJ B-Front en een eigen lijflied hebt gemaakt…
Dat Louis van Gaal jou zomaar ineens belt om je moed in te praten…
Dat DJ Ram jou een kaart stuurt met een persoonlijke boodschap op een USB-stick en ons op de gastenlijst zet voor zijn feest in Paradiso…
Dat jij een gesigneerd voetbalshirt krijgt van Arjen Robben…
Dat jouw favoriete DJ Dash Berlin jou een kaartje stuurt met een persoonlijke boodschap…
Dat je zes maanden geleden nog schreef dat je bang bent voor hetgeen komen gaat…
Dat je nu eerder denkt wat er allemaal nog wel kan in plaats van wat straks niet meer kan…
Dat je merkt dat de manier van schrijven nu een stuk positiever is…
Dat we samen sterk staan en een front vormen…
Dat je trots bent op je man…
Dat we niet alleen staan in deze strijd…
Dat dat een goed gevoel geeft…
-X-
Je lief
