23-11-2020, Geschreven 4 dagen na de diagnose ALS.
Dat je nergens anders meer aan kan denken…
Dat er een leven is voor 5 november en een leven na 5 november…
Dat het pijn doet om Julius en Roos zo verdrietig te zien…
Dat het fijn is dat we het verdriet samen kunnen delen…
Dat Bibi alles toch wel oppikt, alleen niet snapt wat ze voelt…
Dat de blinde paniek je spontaan overvalt, en je daarna juist weer heel kalm bent…
Dat alles nu zwaarder voelt…
Dat je niet goed weet hoe je dit Bibi moet vertellen…
Dat je ooghoek ontstoken is van de vele tranen die vloeien…
Dat je doodsbang bent voor wat er komen gaat…
Dat op je 36e horen dat je weduwe wordt echt te bizar is…
Dat de kids heel jong hun vader gaan verliezen nog bizarder voelt…
Dat je straks in je eentje Bibi moet opvoeden…
Dat dit ondraaglijk lijkt…
Dat je bang bent om je man af te zien takelen…
Dat je nog steeds hoopt dat dit een stom mannengriepje is…
Dat de impact van de buitenwereld op de diagnose ongelofelijk groot is…
Dat er 444 mensen zijn die hun medeleven uiten op het bericht dat je op fb plaatst…
Dat we veel warmte er liefde krijgen van mensen om ons heen…
Dat je merkt dat we een groot vangnet hebben en dat mensen ons ook allemaal graag willen helpen…
Dat we zo’n fijn leven hebben samen…
Dat we het goed voor elkaar hebben…
Dat dat het extra oneerlijk maakt ofzo dat jou dit nu treft…
Dat we nog vele mooie momenten gaan beleven samen…
Dat ik er altijd voor je zal zijn…
Dat jij mijn lief bent en ik je lief heb…
Dat ik ALS gewoon een stom woord vind…
Dat Altijd Leven Samen me beter bevalt…
Dat we samen zijn, niet alleen…
-X-
Je lief
